Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Μ. Ασία

αναλυτική αναζήτηση

 ΙΔΡΥΜΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
z
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Αναζήτηση με το γράμμα ΑΑναζήτηση με το γράμμα ΒΑναζήτηση με το γράμμα ΓΑναζήτηση με το γράμμα ΔΑναζήτηση με το γράμμα ΕΑναζήτηση με το γράμμα ΖΑναζήτηση με το γράμμα ΗΑναζήτηση με το γράμμα ΘΑναζήτηση με το γράμμα ΙΑναζήτηση με το γράμμα ΚΑναζήτηση με το γράμμα ΛΑναζήτηση με το γράμμα ΜΑναζήτηση με το γράμμα ΝΑναζήτηση με το γράμμα ΞΑναζήτηση με το γράμμα ΟΑναζήτηση με το γράμμα ΠΑναζήτηση με το γράμμα ΡΑναζήτηση με το γράμμα ΣΑναζήτηση με το γράμμα ΤΑναζήτηση με το γράμμα ΥΑναζήτηση με το γράμμα ΦΑναζήτηση με το γράμμα ΧΑναζήτηση με το γράμμα ΨΑναζήτηση με το γράμμα Ω

Αργυροί (Αργυρόπουλοι)

Συγγραφή : Krsmanović Bojana (11/9/2003)

Για παραπομπή: Krsmanović Bojana, «Αργυροί (Αργυρόπουλοι)», 2003,
Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Μ. Ασία
URL: <http://www.ehw.gr/l.aspx?id=3720>
Αργυροί (Αργυρόπουλοι) (1/4/2009 v.1) Argyros (Argyropoulos) Family (24/6/2010 v.1) 
 

1. Γενικά

Η βυζαντινή αριστοκρατική οικογένεια των Αργυρών από το Χαρσιανόν εμφανίστηκε στο ιστορικό προσκήνιο κατά τα μέσα του 9ου αιώνα. Από την αρχή τα μέλη αυτής της οικογένειας αναλάμβαναν σημαντικά και με κύρος αξιώματα, που πρωτίστως είχαν σχέση με το στρατό. Στο α΄ μισό του 10ου αιώνα οι Αργυροί συνδέθηκαν με την πρωτεύουσα χάρη στη δημιουργία συγγενικών σχέσεων με τους Λακαπηνούς και μέσω αυτών και με τη μακεδονική δυναστεία. Οι σχέσεις με την εν λόγω δυναστεία εδραιώθηκαν τον 11ο αιώνα, όταν μέλος της οικογένειας των Αργυρών ανήλθε στον αυτοκρατορικό θρόνο. Η βασιλεία του Ρωμανού Γ΄ Αργυρού (1028-1034) αποτελεί τη σημαντικότερη περίοδο δύναμης αυτής της οικογένειας. Με την πάροδο του χρόνου οι Αργυροί συνδέθηκαν και με άλλες βυζαντινές επιφανείς οικογένειες, όπως είναι οι Σκληροί και οι Διογένες. Στα τέλη του 11ου αιώνα το κύρος των Αργυρών άρχισε να μειώνεται σταδιακά, κατάσταση που αντικατοπτρίστηκε στην ιδιότητα των προσώπων που έφεραν το επίθετο το 12ο αιώνα. Μπορούμε να παρακολουθήσουμε τους απογόνους των Αργυρών από τη Μικρά Ασία έως το 15ο αιώνα, όμως δεν μπορούμε να εξακριβώσουμε τους ακριβείς συγγενικούς δεσμούς αυτών των Αργυρών με τους παλαιούς, τους επιφανείς, Αργυρούς.

2. Η εμφάνιση και η καταγωγή της οικογένειας

Τα πρώτα στοιχεία για τα μέλη των Αργυρών (Αργυρόπουλων) χρονολογούνται στα μέσα του 9ου αιώνα. Πιθανότατα, η οικογένεια χρωστάει το επώνυμό της στις ιδιότητες ενός προγόνου, το παρωνύμιο του οποίου «Αργυρός» υιοθέτησαν οι απόγονοί τους ως οικογενειακό όνομα. Απ' όσο γνωρίζουμε, η οικογένεια είχε δεσμούς με την περιοχή που την περίοδο αυτή αποδόθηκε στη δικαιοδοσία του μικρασιατικού θέματος του Χαρσιανού, στο οποίο εκπρόσωποι των Αργυρών ανέλαβαν στρατιωτικά αξιώματα, όπως άλλωστε και στο θέμα των Ανατολικών.1

Η άνοδος των Αργυρών άρχισε την εποχή της βασιλείας του Μιχαήλ Γ΄ (842-867), όταν οι πρώτοι εκπρόσωποι αυτής της οικογένειας μνημονεύονται μεταξύ των στρατιωτικών αξιωματούχων του Βυζαντίου. Ο πρώτος γνωστός Αργυρός, ο Λέων Αργυρός, ο οποίος ήταν λαϊκής καταγωγής, ανέλαβε στρατιωτικό αξίωμα, διετέλεσε τουρμάρχης, και εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για άνοδο που του έδωσε ο πόλεμος με τους Άραβες και τους Παυλικιανούς στο ανατολικό τμήμα της Αυτοκρατορίας. Ο Λέων Αργυρός ήταν ο ιδρυτής της μονής της Αγίας Ελισάβετ στο Χαρσιανόν.

3. Οι Αργυροί στα τέλη του 9ου και στις αρχές του 10ου αιώνα

Μπορεί να λεχθεί ότι η πορεία της ζωής και η σταδιοδρομία του δεύτερου κατά σειρά γνωστού Αργυρού, του γιου του Λέοντος, του Ευσταθίου, έδωσε τη δυνατότητα στους απογόνους του να καταταχθούν μεταξύ των πλέον επιφανών προσώπων της Αυτοκρατορίας. Την εποχή του Λέοντος ΣΤ΄ (886-912), ο πατρίκιος Ευστάθιος Αργυρός ανέλαβε στρατηγός των Ανατολικών. Ακολούθως ανέλαβε στρατηγός του θέματος Χαρσιανού (περίπου το 907) ενώ το επόμενο έτος του απονεμήθηκε ο τίτλος του μαγίστρου και ανέλαβε δρουγγάριος της βίγλης. Λίγο μετά ο ίδιος Αργυρός, για άγνωστους λόγους, έπεσε σε δυσμένεια και εξορίστηκε στο οικογενειακό κτήμα του, στο Χαρσιανόν. Όμως, η σταδιοδρομία και η άνοδός του διευκόλυναν την εξέλιξη των τριών γιων του, στους οποίους ήταν προσιτά τα υψηλότερα στρατιωτικά αξιώματα. Οι δύο από αυτούς, ο Πόθος και ο Λέων, έγιναν δομέστικοι των σχολών, ο δε Λέων ανέλαβε και στρατηγός του θέματος Σεβαστείας.

4. Η διασύνδεση των Αργυρών με την πρωτεύουσα

Η οικογένεια των Αργυρών έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και είχε κύρος στο Χαρσιανόν, κάτι που επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι ο Ρωμανός Α΄ Λακαπηνός (920-944) έδωσε για σύζυγο στον εγγονό του Ευσταθίου, τον Ρωμανό Αργυρό, τη νεότερη κόρη του Αγάθη.2 Ο γάμος αυτός, ο οποίος πραγματοποιήθηκε το 921, οδήγησε έμμεσα τους Αργυρούς σε συγγένεια με τη μακεδονική δυναστεία, δεδομένου ότι η μεγαλύτερη κόρη του Λακαπηνού, Ελένη, ήταν παντρεμένη με τον ανήλικο τότε Κωνσταντίνο Ζ΄ (Πορφυρογέννητο) (913-959). Ο γάμος αυτός έδωσε τη δυνατότητα στους Αργυρούς να ενισχύσουν την επιρροή τους στην Κωνσταντινούπολη και να αποκτήσουν αρκετούς επιφανείς φίλους.

5. Οι Αργυροί του 10ου αιώνα

Στη διάρκεια της βασιλείας του Ρωμανού Α΄ Λακαπηνού (920-944), οι Αργυροί, μαζί με τους Μουζάλωνες και τους Σαρωνήτες, ήταν μία από τις οικογένειες στις οποίες στηριζόταν ο νέος αυτοκράτορας.3 Ως συμβασιλέας του Κωνσταντίνου Ζ΄ Πορφυρογέννητου (913-959), ο Ρωμανός Α΄ Λακαπηνός προσπαθούσε να εδραιωθεί στο θρόνο και να ανεξαρτητοποιηθεί από τον εκπρόσωπο της μακεδονικής δυναστείας, στηριζόμενος στις προαναφερθείσες οικογένειες. Οι Αργυροί εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία που τους δόθηκε και συμμετείχαν ενεργά στην πολιτική ζωή του Βυζαντίου. Επιχείρησαν μάλιστα να αναμειχθούν στις συγκρούσεις που ξέσπασαν μεταξύ των μελών της οικογένειας των Λακαπηνών. Έτσι ο Μαριανός Αργυρός, αδελφός του Ρωμανού, του γαμπρού του αυτοκράτορα, υποστήριξε τη συνωμοσία την οποία το 944 οργάνωσαν οι γιοι του Ρωμανού Α΄ με την πρόθεση να ανατρέψουν τον πατέρα τους. Η συνωμοσία αυτή είχε μόνο μερική επιτυχία: ο Ρωμανός Α΄ ανετράπη, όμως την εξουσία δεν ανέλαβαν οι γιοι του αλλά ο Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος, ο νόμιμος εκπρόσωπος της μακεδονικής δυναστείας.

Ο νέος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος, άρχισε τη μονοκρατορία του με την αποκατάσταση της οικογένειας των Φωκάδων, εκπροσώπους της οποίας τοποθέτησε σε βασικές στρατιωτικές θέσεις και παράλληλα επιβράβευσε το Μαριανό Αργυρό με το αξίωμα του κόμη του σταύλου. Ο Μαριανός Αργυρός πολέμησε αργότερα στη νότια Ιταλία και το 959 τοποθετήθηκε επικεφαλής των στρατευμάτων των ευρωπαϊκών θεμάτων της Αυτοκρατορίας.4

Μετά το θάνατο του Ρωμανού Β΄ (959-963), ο Μαριανός Αργυρός τάχθηκε με τους αντιπάλους του σφετεριστή Νικηφόρου Φωκά (963-969) και ήταν ένας από τους οργανωτές της άμυνας της πρωτεύουσας από τους στασιαστές. Η αντίστασή του ήταν όμως ανεπιτυχής και ο Μαριανός, θανάσιμα τραυματισμένος στις συγκρούσεις, πέθανε στις 16 Αυγούστου του 963, την ημέρα της στέψης του Νικηφόρου Φωκά στο ναό της Αγίας Σοφίας.

6. Οι Αργυροί στο απόγειο της ισχύος τους: η βασιλεία του Ρωμανού Γ΄ Αργυρού

Την επόμενη και γνωστή γενεά των Αργυρών απετέλεσαν οι απόγονοι κάποιου Αργυρόπουλου, εγγονού του Ρωμανού Αργυρού και της Αγάθης Λακαπηνής, μεταξύ αυτών και ο πλέον σημαντικός Αργυρός, ο Ρωμανός Γ΄ (1028-1034).

Πριν από την άνοδό του στο θρόνο, ο Ρωμανός Αργυρός κατείχε τη θέση του έπαρχου της Κωνσταντινουπόλεως, για την οποία ο Μιχαήλ Ψελλός είχε γράψει ότι επρόκειτο για βασιλικό αξίωμα, αλλά χωρίς πορφύρα.5 Για το ότι ο Ρωμανός Αργυρός ήταν ένας από τους πλέον εξέχοντες αξιωματούχους της πρωτεύουσας την εποχή εκείνη μαρτυρεί και το γεγονός ότι το 1028 ο Κωνσταντίνος Η΄ (1025-1028), στην επιθανάτια κλίνη, τον επέλεξε για γαμπρό του και διάδοχό του.6

Επί Ρωμανού Γ΄ (1028-1034) ο οίκος των Αργυρών έφτασε στο απόγειο της ισχύος και της δόξας. Σε ορισμένους συγγενείς του αυτοκράτορα απονεμήθηκαν υψηλές τιμές και κρατικά αξιώματα. Έτσι, για παράδειγμα, τα πρώτα έτη της βασιλείας του Ρωμανού Γ΄ μεγάλη επιρροή στο παλάτι είχε η αδελφή του αυτοκράτορα Πουλχερία Αργυροπουλίνα, που ήταν παντρεμένη με γόνο της οικογένειας των Σκληρών, τον Βασίλειο Σκληρό. Στα τέλη της βασιλείας του ο Ρωμανός Γ΄ υποσκελίστηκε από τους Παφλαγόνες, τον Ιωάννη Ορφανοτρόφο και τον αδελφό του Μιχαήλ, τον μετέπειτα αυτοκράτορα Μιχαήλ Δ΄ (1034-1041). Επειδή ο αυτοκράτορας δεν είχε απογόνους, η οικογένεια των Αργυρών δεν είχε τη δυνατότητα να δημιουργήσει δυναστεία. Η βασιλεία του Ρωμανού Γ΄ έληξε τον Απρίλιο του 1034, όταν ο αυτοκράτορας πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, και στο θρόνο ανέβηκε ο Μιχαήλ Δ΄ Παφλαγών (1034-1041).7

7. Οι συγγενικές σχέσεις μεταξύ των Αργυρών και άλλων οικογενειών

Οι Αργυροί, ως επιφανής και πλούσια οικογένεια, είχαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν συγγενικές σχέσεις με επιφανείς οίκους. Ο γάμος μεταξύ του Ρωμανού Αργυρού και της Αγάθης Λακαπηνής το 921, όπως αναφέρθηκε, κατέταξε τους Αργυρούς μεταξύ των πρώτων οικογενειών της Αυτοκρατορίας που συνήψαν έτσι δεσμό συγγένειας –εξ αγχιστείας– με τη μακεδονική δυναστεία. Επί Βασιλείου Β΄ (976-1025) οι Αργυροί δημιούργησαν συγγενικούς δεσμούς με τους Σκληρούς: σύζυγος της Πουλχερίας Αργυροπουλίνας ήταν ο Βασίλειος Σκληρός, εγγονός του γνωστού σφετεριστή Βάρδα Σκληρού. Μια άλλη αδελφή του Ρωμανού Γ΄ παντρεύτηκε γόνο της οικογένειας των Καραντινών.8

Αποτέλεσμα του γάμου του με τη Ζωή Πορφυρογέννητη, κόρη του του Κωνσταντίνου Η' , με τον Ρωμανό Αργυρό το 1028 ήταν η ενθρόνισή του τελευταίου ως αυτοκράτορας. Ο Ρωμανός, πριν αναλάβει την εξουσία, έπρεπε να νυμφευθεί κάποια από τις δύο κόρες του Κωνσταντίνου Η' , την Ζωή ή τη Θεοδώρα. Σύμφωνα με τον Βυζαντινό ιστοριογράφο Ιωάννη Σκυλίτζη, ο γάμος αυτός προτάθηκε πρώτα στη Θεοδώρα, η οποία όμως αρνήθηκε να παντρευτεί τον Ρωμανό ή λόγω της ενδεχόμενης υφιστάμενης συγγένειας μεταξύ εκπροσώπων της μακεδονικής δυναστείας και των Αργυρών ή διότι ο Ρωμανός τον καιρό εκείνο ήταν ήδη νυμφευμένος. Ωστόσο, με τη μεσολάβηση του πατριάρχη, η αμφιβολία σχετικά με τη συγγένεια λύθηκε.9 Ο Ρωμανός Αργυρός στο τέλος νυμφεύθηκε τη Ζωή και ανέλαβε τη διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας ως Ρωμανός Γ΄ (1028-1034). Στη συνέχεια, οι Αργυροί σύναψαν συγγενικούς δεσμούς και με την οικογένεια των Διογένων: μια ανιψιά του Ρωμανού Γ΄ ήταν παντρεμένη με τον πατρίκιο Κωνσταντίνο Διογένη, πατέρα του μέλλοντα αυτοκράτορα Ρωμανού Δ΄ Διογένη (1068-1071).10

Στο έργο του Νικηφόρου Βρυέννιου συναντάμε την πληροφορία ότι ο Αλέξιος Α΄ Κομνηνός (1081-1118), προτού νυμφευθεί την Ειρήνη Δούκαινα, ήταν μνηστευμένος (νυμφευμένος;) με γόνο της «επιφανούς» και «πλούσιας» οικογένειας των Αργυρών.11 Η είδηση αυτή δεν παραδίδεται σε άλλες πηγές, όμως, σε περίπτωση που θεωρηθεί έγκυρη, προκύπτει ότι η ανωτέρω μνηστεία (ή ο γάμος) θα μπορούσε να είχε γίνει στις αρχές του β΄ μισού του 11ου αιώνα. Η μνηστή (σύζυγος;) του Αλεξίου Κομνηνού θα έπρεπε να είχε πεθάνει πριν από το 1077, όταν ο Αλέξιος νυμφεύθηκε την Ειρήνη Δούκαινα.

Ωστόσο παρά τις παραπάνω συγγενικές σχέσεις με άλλες επιφανείς βυζαντινές οικογένειες, για το μέλλον των Αργυρών αποφασιστική σημασία είχε η απουσία σχέσεων με τη δυναστεία των Κομνηνών. Μετά το 1081, όταν στην εξουσία ανεβαίνει ο Αλέξιος Α΄ Κομνηνός (1081-1118), τις σημαντικότερες θέσεις στο κράτος καταλαμβάνουν οι συγγενείς των Κομνηνών και των Δουκών. Το γεγονός ότι οι Αργυροί δεν κατόρθωσαν να ενταχθούν στην οικογένεια των Κομνηνών ούτε σε αυτήν των Δουκών συνέβαλε στη μείωση του κύρους και της επιρροής αυτής της οικογένειας, η οποία από τα τέλη του 11ου αιώνα χάνει τη σημασία της.

8. Οι Αργυροί το 12ο αιώνα

Από το 12ο αιώνα είναι γνωστά ορισμένα πρόσωπα τα οποία έφεραν το επώνυμο Αργυρός-Αργυρόπουλος, όμως τα στοιχεία για τα πρόσωπα αυτά υποδεικνύουν ότι η σημασία της οικογένειας μειώθηκε και ότι οι Αργυροί δεν ανήκαν πλέον στην υψηλή βυζαντινή κοινωνία. Οι Αργυροί είχαν αναλάβει πολιτικά αξιώματα. Φαίνεται ότι οι απόγονοι της παλαιάς οικογένειας των Αργυρών, πιθανώς ήδη στο β΄ μισό του 11ου αιώνα, απομακρύνθηκαν από το στρατό και τα στρατιωτικά αξιώματα. Επίσης, για ορισμένα πρόσωπα τα οποία έφεραν το επώνυμο των Αργυρών-Αργυρόπουλων και τα οποία εμφανίζονται σε διάφορες περιοχές της Αυτοκρατορίας, όπως για παράδειγμα στην Κρήτη, δεν μπορεί να εξακριβωθεί κατά πόσο είχαν κάποια σχέση με τους Αργυρούς της Μικράς Ασίας. Για άλλες προσωπικότητες, που απαντούν το 14ο και το 15ο αιώνα στο ευρωπαϊκό τμήμα της Αυτοκρατορίας (στη Χαλκιδική, στην περιοχή των Σερρών και της Θεσσαλονίκης)12 επίσης δεν μπορεί να σχολιαστεί το είδος της συγγένειας που ενδεχομένως είχαν με τους παλαιούς Αργυρούς. Ωστόσο, θεωρείται ότι μπορούμε να παρακολουθήσουμε τους απογόνους των Αργυρών της Μικράς Ασίας έως το 15ο αιώνα.13

9. Οι Αργυροί της νότιας Ιταλίας

Το όνομα των Αργυρών ήταν σε χρήση σε περιοχές της νότιας Ιταλίας. Πρόκειται ωστόσο για συνωνυμία, για μεμονωμένα πρόσωπα τα οποία έφεραν την επωνυμία Αργυροί και όχι για χρήση του ονόματος ως του οικογενειακού επωνύμου τυχόν απογόνων των βυζαντινών Αργυρών που κατάγονταν από το Χαρσιανό.14

1. Στην εξέγερση του Ισαακίου Κομνηνού το 1057 έλαβαν μέρος οι γιοι του Βασιλείου Αργυρού (αδελφού του Ρωμανού Γ΄) τους οποίους ο Σκυλίτζης μνημονεύει μεταξύ των δυνατών από το θέμα των Ανατολικών, Σκυλίτζης, Thurn, J. (επιμ.), Ioannes Scylitzes, Synoposis historiarum (Corpus Fontium Historiae Byzantinae V, Berlin – New York 1973), σελ. 488.

2. Σύμφωνα με τον Ιωάννη Σκυλίτζη, με την Αγάθη νυμφεύθηκε ο γιος του Ευσταθίου, Λέων, Σκυλίτζης,Thurn, J. (επιμ.), .Ioannes Scylitzes, Synoposis historiarum (Corpus Fontium Historiae Byzantinae V, Berlin – New York 1973), σελ.213. Όμως, πιο έγκυρη είναι η είδηση του Συνεχιστή του Θεοφάνη ότι η Αγάθη παντρεύτηκε το γιο του Λέοντα και εγγονό του Ευσταθίου, Symeonis magistri ac logothetae, Annales: Theophanes Coninuatus, Ioannes Cameniata, Symeon magister, Georgius Monachus, Bekker, I. (επιμ.) (CSHB, Bonnae 1838), σελ. 399. Πρβ. Vannier, J-F., Familles byzantines: Les Argyroi (IXe – XIIe siècles) (Paris 1975), σελ. 26.

3. Την εποχή του Ρωμανού Α΄ Λακαπηνού αναδείχθηκαν οι Αργυροί, οι Μουζάλωνες και οι Σαρωνήτες, ενώ υποσκελίστηκαν π.χ. οι Φωκάδες. Όταν ο Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος ανέλαβε μόνος του τη διακυβέρνηση, άρχισε να στηρίζεται σε εκπροσώπους της οικογένειας των Φωκάδων, η οποία κατατάχθηκε μεταξύ των πρώτων οικογενειών της Αυτοκρατορίας, ενώ οι οπαδοί του ανατραπέντος Ρωμανού Α΄ Λακαπηνού έχασαν τις θέσεις τους.

4. Με την ευκαιρία αυτή ο Μαριανός Αργυρός μνημονεύεται ως μονοστράτηγος των ευρωπαϊκών θεμάτων, βλ. σχετικά Vannier, J-F., Familles byzantines: Les Argyroi (IXe – XIIe siècles) (Paris 1975), σελ. 31.

5. Μιχαήλ Ψελλός, Χρονογραφία, Renauld, É. (επιμ.), Michel Psellos, Chronographie ou histoire d'un siècle de Byzance I (Paris 1926, 1928), σελ. 30.

6. Σύμφωνα με τον Ιωάννη Σκυλίτζη, ο Κωνσταντίνος Η΄ αρχικά είχε την πρόθεση ν' αφήσει το θρόνο στον Κωνσταντίνο Δαλασσηνό, όμως αργότερα άλλαξε την απόφασή του προς όφελος του επάρχου της πόλεως Ρωμανού Αργυρού, ο οποίος, είναι καταφανές ότι είχε με το μέρος του εξέχουσες προσωπικότητες της πρωτεύουσας και της αυτοκρατορικής αυλής, Σκυλίτζης, Thurn, J. (επιμ.), Ioannes Scylitzes, Synoposis historiarum (Corpus Fontium Historiae Byzantinae V, Berlin – New York 1973), σελ. 373-374.

7. Σύμφωνα με τον Ιωάννη Σκυλίτζη, ο θάνατος του Ρωμανού Αργυρού ήταν συνέπεια συνωμοσίας την οποία εξύφαιναν εναντίον του ο Ιωάννης Ορφανοτρόφος, ο Μιχαήλ Παφλαγών και οι οπαδοί τους. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, στις 11 Απριλίου 1034 ο Ρωμανός Γ΄ δολοφονήθηκε στο λουτρό του, Σκυλίτζης, Thurn, J. (επιμ.), Ioannes Scylitzes, Synoposis historiarum (Corpus Fontium Historiae Byzantinae V, Berlin – New York 1973), σελ. 391. Και ο Μιχαήλ Ψελλός αναφέρει ότι για το θάνατο αυτού του αυτοκράτορα κατηγορήθηκαν η Ζωή, ο Μιχαήλ και ο Ιωάννης Ορφανοτρόφος, Μιχαήλ Ψελλός, Χρονογραφία, Renauld, É (επιμ.), .Michel Psellos,Chronographie ou histoire d'un siècle de Byzance I (Paris 1926, 1928), σελ. 50-52.

8. Πρόκειται για τον Κωνσταντίνο Καραντινό, βλ. Vannier, Jean-F., Familles byzantines: Les Argyroi (IXe – XIIe siècles) (Paris 1975), σελ. 42.

9. Πρώτη σύζυγος του Ρωμανού ήταν κάποια Ελένη. Επειδή η Ελένη απαρνήθηκε εκούσια τα εγκόσμια και έγινε μοναχή, ο Ρωμανός Αργυρός αποδεσμεύθηκε από αυτή τη σχέση γάμου και συνήψε νόμιμο δεύτερο γάμο. Вλ. λεπτομερέστερα Σκυλίτζης, Thurn, J. (επιμ.), Ioannes Scylitzes, Synoposis historiarum (Corpus Fontium Historiae Byzantinae V, Berlin – New York 1973), σελ. 374.

10. Πρόκειται για την κόρη του Βασιλείου Αργυρού, αδελφού του αυτοκράτορα Ρωμανού Γ΄,  Σκυλίτζης, Thurn, J. (επιμ.), Ioannes Scylitzes, Synoposis historiarum (Corpus Fontium Historiae Byzantinae V, Berlin – New York 1973), σελ. 376. Πρβ. Vannier, J-F., Familles byzantines: Les Argyroi (IXe – XIIe siècles) (Paris 1975), σελ. 49-50.

11. Νικηφόρος Βρυέννιος, Gautier, P. (επιμ.), Nicéphore Bryennios histoire: introduction, texte, traduction et notes (Corpus Fontium Historiae Byzantinae IX, Bruxelles 1975), σελ. 221. Πρβ. Vannier, J-F., Familles byzantines: Les Argyroi (IXe – XIIe siècles) (Paris 1975), σελ. 51 και σημ. 1και 4. Ο Βαρζός, Κ., Η γενεαλογία των Κομνηνών Ι (Θεσσαλονίκη 1984), σελ. 87, αναφέρει ότι ο Αλέξιος Κομνηνός περί το 1076 νυμφεύθηκε την κόρη του Αργυρού, πλούσιου χωροδεσπότη της Ιταλίας, που πέθανε σε σύντομο διάστημα.

12. Για τους Αργυρούς/Αργυρόπουλους που εμφανίζονται στο ύστερο Βυζάντιο, βλ. Prosopographisches Lexikon der Palaiologenzeit, fasz. 1 (Wien 1976), αρ. 1242-1292. Πρβ. PLP, Addenda und Corrigenda zu Faszikel 1-8 (Wien 1988), αρ. 91279-91412.

13. Brand, C.M., "Argyros", στο Kazhdan, A. (επιμ.), The Oxford Dictionary of Byzantium I (New York – Oxford 1991), σελ. 165-166.

14. Για τις αναφερθείσες προσωπικότητες βλ. λεπτομερέστερα Vannier, J-F., Familles byzantines: Les Argyroi (IXe – XIIe siècles) (Paris 1975), σελ. 57-61.
     
 
 
 
 
 

Δελτίο λήμματος
 
press image to open photo library
 

>>>
 
 
 
 
 
 

copyright © 2008, ΙΔΡΥΜΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Το έργο Μεγάλη Δικτυακή «Εγκυκλοπαίδεια Ελληνικού Πολιτισμού» - Μέρος Α΄ συγχρηματοδοτήθηκε σε ποσοστό 80% από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ) και κατά 20% από εθνικούς πόρους στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος "Κοινωνία της Πληροφορίας" του Γ΄ ΚΠΣ.

Το έργο ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ συγχρηματοδοτήθηκε σε ποσοστό 80% από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ) και κατά 20% από εθνικούς πόρους στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος "Κοινωνία της Πληροφορίας" του Γ΄ ΚΠΣ.