ὦναξ, ᾧ δαμάλης Ἔρως
καὶ Νύμφαις κυανώπιδες
πορφυρέη τ’ Ἀφροδίτη
συμπαίζουσιν˙ ἐπιστρέφεαι δ’
ὑψηλὰς ὀρέων κορυφάς,
γουνοῦμαι σε, σὺ δ’εὐμενὴς
ἔλθ’ἡμῖν, κεχαρισμένης δ’
εὐχωλῆς ἐπακούειν.
Κλευβούλῳ δ’ἀγαθός γενεῦ
σύμβουλος, τὸν ἐμὸν ἔρωτ’,
ὦ Δεύνυσε, δέχεσθαι.
[άνακτα που μαζί σου παίζει ο Έρωτας ο δαμαστής κι οι Νύμφες οι γαλανομάτες και η ρόδινη Αφροδίτη, εσύ που κυνηγάς τις ψηλές βουνοκορφές , σε ικετεύω. Έλα κοντά μας με καλή καρδιά, δέξου την προσευχή μας ευνοϊκά και βοήθησε. Γίνε καλός σύμβουλος του Κλεόβουλου, που μακάρι, Διόνυσε, να δεχτεί τον έρωτά μου.]
Bowra C. M., Αρχαία Ελληνική Λυρική Ποίηση, Β’ τόμος, μετάφραση Ι. Ν. Καζάζης, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (Αθήνα 1999), σελ. 67