terminus ante quem (λατ.)
Xρονικό όριο πριν από το οποίο συνέβη κάτι (ορολογία των ιστορικών επιστημών).

εμίρης, ο
Αραβικός τίτλος (amir = αρχηγός) ο οποίος δηλώνει το στρατιωτικό αρχηγό μιας περιοχής (του εμιράτου). Την Πρώιμη Ισλαμική περίοδο αποδιδόταν σε αρχηγούς στρατευμάτων, ενώ αργότερα και σε πρόσωπα με διοικητικές και οικονομικές αρμοδιότητες. Την περίοδο της κυριαρχίας των Σελτζούκων δινόταν σε στρατιωτικούς αξιωματικούς και νεαρούς πρίγκιπες. Στα τέλη του 13ου και κατά τη διάρκεια του 14ου αιώνα αποδιδόταν σε Τουρκομάνους ηγεμόνες μικρότερων κρατιδίων που διαδέχθηκαν το σουλτανάτο του Ικονίου.

Ισφεντιγιαρογουλαρί, Isfendiyar Oğullari
Τουρκομανική δυναστεία, που εγκαθίδρυσε την ηγεμονία της στην Κασταμονή στα τέλη του 13ου αιώνα, υπό την αιγίδα των Μογγόλων επικυριάρχων. Το διάστημα 1301-1340 ως ανεξάρτητοι ηγεμόνες επέκτειναν το κράτος τους μέχρι τη Σινώπη. Στη συνέχεια διετέλεσαν υπό την επικυριαρχία των Οθωμανών μέχρι το 1460, οπότε τα εδάφη τους ενσωματώθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

κορρίκτωρ, o (corrector)
Ο κορ(ρ)ίκτωρ (λατ. corrector) αρχικά, στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ήταν υψηλόβαθμος αξιωματούχος των οικονομικών υπηρεσιών της επαρχιακής διοίκησης, ο οποίος αναλάμβανε δικαιοδοσία σε μία ή και περισσότερες επαρχίες. Στη συνέχεια, τον 3ο αιώνα και κατά το μεγαλύτερο διάστημα της Πρωτοβυζαντινής περιόδου, το πεδίο των αρμοδιοτήτων του διευρύνθηκε αποφασιστικά και ο κορρίκτωρ αναδείχθηκε σε κυβερνήτη επαρχίας, αλλά προς τα τέλη της περιόδου το αξίωμα καταργήθηκε. Επισημαίνεται ότι υπό κορρίκτορα τέθηκαν μόνο τέσσερις επαρχίες, μεταξύ των οποίων η Παφλαγονία στη Μικρά Ασία.

στρατηγός, ο
Κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο τα καθήκοντα του στρατηγού ήταν πολιτικά. Στη Μέση Βυζαντινή περίοδο ο στρατηγός ήταν αξιωματούχος επικεφαλής του θέματος (στρατός και περιοχή δικαιοδοσίας)· συγκέντρωνε στα χέρια του τόσο στρατιωτική όσο και πολιτική εξουσία. Κατά την Ύστερη Βυζαντινή περίοδο περιορίστηκε στο στρατιωτικό ρόλο του.