Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Μ. Ασία

αναλυτική αναζήτηση

 ΙΔΡΥΜΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
z
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Αναζήτηση με το γράμμα ΑΑναζήτηση με το γράμμα ΒΑναζήτηση με το γράμμα ΓΑναζήτηση με το γράμμα ΔΑναζήτηση με το γράμμα ΕΑναζήτηση με το γράμμα ΖΑναζήτηση με το γράμμα ΗΑναζήτηση με το γράμμα ΘΑναζήτηση με το γράμμα ΙΑναζήτηση με το γράμμα ΚΑναζήτηση με το γράμμα ΛΑναζήτηση με το γράμμα ΜΑναζήτηση με το γράμμα ΝΑναζήτηση με το γράμμα ΞΑναζήτηση με το γράμμα ΟΑναζήτηση με το γράμμα ΠΑναζήτηση με το γράμμα ΡΑναζήτηση με το γράμμα ΣΑναζήτηση με το γράμμα ΤΑναζήτηση με το γράμμα ΥΑναζήτηση με το γράμμα ΦΑναζήτηση με το γράμμα ΧΑναζήτηση με το γράμμα ΨΑναζήτηση με το γράμμα Ω

Κεστενέ Πουνάρ

Συγγραφή : Σταματόπουλος Δημήτριος (8/10/2001)

Για παραπομπή: Σταματόπουλος Δημήτριος , «Κεστενέ Πουνάρ», 2001,
Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Μ. Ασία
URL: <http://www.ehw.gr/l.aspx?id=12129>
Κεστενέ Πουνάρ (6/9/2010 v.1) Kestanepınar - προς ανάθεση 
 

1. Ανθρωπογεωγραφία

Χωριό σε πλαγιά, στην κοιλάδα παραποτάμου του Melen dere, 43 χλμ. βορειοανατολικά του Αντάπαζαρ. Η ονομασία του οικισμού ήταν κοινή στο ελληνορθόδοξο και στο μουσουλμανικό στοιχείο. Η λέξη είναι τουρκική και σημαίνει «Καστανοπηγή» (Kestane = κάστανο, pınar = βρύση, πηγή). Η ετυμολογία της ονομασίας πιθανότατα συνδέεται με το γεγονός ότι το χωριό ήταν κατάφυτο από καστανιές. Το όνομα του οικισμού πραμένει το ίδιο (Kestanepınarı).

Το χωριό κατοικούνταν αποκλειστικά από ελληνορθόδοξο πληθυσμό, περίπου 150 οικογένειες.1 Οι κάτοικοι του Κεστενέ Πουνάρ, όπως συνέβη και με άλλα χωριά της περιοχής, ήταν έποικοι από την περιοχή των Κοτυώρων του Πόντου, οι οποίοι μετοίκησαν μετά το 1885 για να εργαστούν στα μεταλλεία του Καρασού.2 Μιλούσαν την ποντιακή διάλεκτο, αν και όλοι γνώριζαν την τουρκική γλώσσα.

2. Διοικητική εξάρτηση

Σύμφωνα με τα στοιχεία που διαθέτουμε για τις αρχές του 20ού αιώνα, το Κεστενέ Πουνάρ υπαγόταν στο καϊμακαμλίκι του Αντάπαζαρ, το οποίο με τη σειρά του ανήκε στο μουτεσαριφλίκι της Νικομήδειας.3 Το χωριό διοικούνταν από έναν μουχτάρη, συνεπικουρούμενο από 3 ή 4 συμβούλους (αζάδες, âza). Επίσης λειτουργούσαν εκκλησιαστική επιτροπή και σχολική εφορεία.

3. Εκκλησιαστική εξάρτηση – Εκπαίδευση

Εκκλησιαστικά ο οικισμός ανήκε στη δικαιοδοσία της μητρόπολης Νικομηδείας. Το Κεστενέ Πουνάρ είχε δύο εκκλησίες: η μία βρισκόταν μέσα στο χωριό και ήταν αφιερωμένη στον άγιο Γεώργιο, ενώ η άλλη έξω από το χωριό και ήταν αφιερωμένη στον άγιο Κωνσταντίνο και την αγία Ελένη και λειτουργούσε μόνο στις 21 Μαΐου. Υπήρχε επίσης ένα σχολείο, ακριβώς απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, ξύλινο, όπως άλλωστε και τα σπίτια του χωριού. Στις αρχές του αιώνα (1909) είχε 50 μαθητές, ενώ η ετήσια δαπάνη της σχολικής εφορείας για τη συντήρηση και τη λειτουργία του έφθανε τις 12 χρυσές οθωμανικές λίρες.

4. Οικονομία

Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνταν με τη γεωργία (δημητριακά, φασόλια, φουντούκια). Τα γεωργικά προϊόντα ικανοποιούσαν κατά κύριο λόγο τις ανάγκες των κατοίκων και σπάνια προορίζονταν για πώληση. Οι κύριες εμπορικές συναλλαγές του χωριού διεξάγονταν με το Ιντζιρλί και το Αντάπαζαρ. Επίσης πολλοί κάτοικοι είτε ήταν τεχνίτες (μαραγκοί, ξυλοκόποι, καλαϊτζήδες, δηλ. γανωτές κ.λπ.) είτε εργάζονταν στα μεταλλεία του Καρασού, τα οποία απείχαν 14-15 χλμ. δυτικά-βορειοδυτικά του χωριού.

5. Έξοδος

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή οικογένειες από το Κεστενέ Πουνάρ εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Χαλκιδικής.

1. Στις αρχές του 20ού αιώνα (1905), σύμφωνα με την επίσημη στατιστική του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στο Κεστενέ Πουνάρ κατοικούσαν 88 ελληνορθόδοξες οικογένειες· βλ. Ημερολόγιον των Εθνικών Φιλανθρωπικών Καταστημάτων του έτους 1907 (Κωνσταντινούπολη 1906), σελ. 134. Παρόμοια στοιχεία (90 οικογένειες) δίνει και ο Θ. Καβαλιέρος-Μαρκουίζος, Από Κωνσταντινουπόλεως εις Νίκαιαν, σελ. 141-2. 311 ελληνορθόδοξους κατοίκους δίνει η Σία Αναγνωστοπούλου. Αναγνωστοπούλου, Σ., Μικρά Ασία, 19ος αι.-1919. Οι ελληνορθόδοξες κοινότητες: από το Μιλλέτ των Ρωμιών στο Ελληνικό Έθνος (Αθήνα 1997), πίνακες.

2. Για τη μετανάστευση Ποντίων στη βορειοδυτική Μικρά Ασία βλ. Αναγνωστοπούλου, Σ., Μικρά Ασία, 19ος αι.-1919. Οι ελληνορθόδοξες κοινότητες: από το Μιλλέτ των Ρωμιών στο Ελληνικό Έθνος (Αθήνα 1997), σελ. 221-223.

3. Η νομαρχία (mutasarrıflık ή sancak) της Νικομήδειας ήταν ανεξάρτητη και δεν υπαγόταν σε κάποια ευρύτερη διοικητική περιφέρεια (βιλαέτι), αλλά απευθείας στο Υπουργείο των Εσωτερικών.

     
 
 
 
 
 

Δελτίο λήμματος
 
press image to open photo library
 

>>>
 
 
 
 
 
 

copyright © 2008, ΙΔΡΥΜΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Το έργο Μεγάλη Δικτυακή «Εγκυκλοπαίδεια Ελληνικού Πολιτισμού» - Μέρος Α΄ συγχρηματοδοτήθηκε σε ποσοστό 80% από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ) και κατά 20% από εθνικούς πόρους στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος "Κοινωνία της Πληροφορίας" του Γ΄ ΚΠΣ.

Το έργο ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ συγχρηματοδοτήθηκε σε ποσοστό 80% από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ) και κατά 20% από εθνικούς πόρους στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος "Κοινωνία της Πληροφορίας" του Γ΄ ΚΠΣ.